Από το φως του Ελύτη στο γκρίζο του Σεφέρη...

'' Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο''....

Ο καθένας περιγράφει στην πληθωρική Ελλάδα του θέρος με άλλον τρόπο.

Ο Σεφέρης και ο Ελύτης που ακολουθούν δυο διαφορετικά μονοπάτια που συγκλίνουν στον κόσμο των αισθημάτων. Στον Ελύτη η παραδείσια ουτοπία αυτοαναπαράγεται και οδηγεί στην απελευθέρωση των αισθημάτων μας και στην ευχαρίστηση της ψυχής μας, τη συμφιλίωση με τους γύρω μας. Στον Σεφέρη υπάρχει πιο μόνιμη εκδοχή της πραγματικότητας, με πικρά αισθήματα σε σύγκριση με τον αισιόδοξο λόγο του Ελύτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ποίημα: ένας λόγος για το καλοκαίρι. Η ποιητική ελευθεριά του υπερρεαλισμού οδηγεί σε μια ποίηση νεανική, γεμάτη φως αλλά και εμπλουτισμένη με την εμπειρία των χρόνων του πολέμου των ποιητών. Η διαφάνεια και η γοητεία των τοπίων, ο λεκτικός πλούτος ( των 8 χιλιάδων λέξεων) έρχεται ως αναγκαία αντίδραση στον καρυωτακισμό. Βασική έμπνευση του είναι το Αιγαίο που φωτίζει την αρχετυπική ενότητα ανθρώπων όπως το ποιητικό έργο του συμπληρώνεται με το κολάζ που προτείνουν μια οπτική ανάγνωση των τρόπων της ποίησης του. Τα κολάζ του σε ξεναγούν στη ποιητική του. Τέλος, η ζωγραφική του είναι μια οπτική επαλήθευση της ποίησης του.                                                                    
                                                                                                   Λιλιαν Μ.
Βασω Μ.