εικόνες-ποιήματα

...καθ΄ςς σαν πεσει ο ήλιος
κι η σελήνη ροδοδάχτυλη λάμπει
τα άστρα τα άλλα σκοτεινιαζοντας
κι η ίδια γύρω αφήνει το φως της να απλωθεί
πα σ'αλμυρά πελάγη και σε πολύανθες χώρες

Μέσα στο φως σου γίνομαι πουλί

Μιας πεταλούδας παιρνω τα φτερά

τα θεία και ολόασπρα σαν το νέο κρίνο

Και λέω: <<''Ηλιε, τι θάνατος λαμπρός

μεσα σε μια τέτοια θέια φωτοπλημμυρα!>>

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα-τι έρωτες Θεέ μου , τι ηδονές

τι ονειρα.

Ο ήλιος σαν επειγόντως να εκληθή από τη Δύση

αφήνοντας ημιτελές το δειλινό....

Ειρήνη είναι τότε που τα στάχυα γέρνουν το ένα πάνω στο άλλο λέγοντας:

το φως,το φως

και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,

είναι η ειρήνη.

Πως να αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό

αχ ουρανέ πόνε μακρινέ.

Μα όταν νυχτώνει παίρνουν ν'ανθίζουν τ'άστρα, σμίγω έξω με του σύμπαντος το μέγα φως

το φως σου, λιώνοντας την εικόνα σου σ'άχνινα συννεφάκια.

Ανάβει μικρές πυρκαγιές

Χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν

την ατίθαση νιότη μας!

Κυριακή Κασσικού, Καραστογιάννη Ευθυμία